ტეგები
„სამართლიანად ამბობენ – შექსპირს არცერთი პიესა რომ არ დაეწრა, მხოლოდ სონეტებითაც მოიპოვებდა უკდავებასო. ინგლისელები მას თავის უდიდეს პოეტად მიიჩნევენ, არა მარტო ლექსად დაწერილი დრამატული ნაწარმოების გამო, არამედ სწორედ საკუთრივ ლექსის – სონეტის კლასიკურ სიმაღლემდე აყვანისათვის. მაგრამ, რალფ ემერსონის თქმისა არ იყოს, შექსპირის სიდიადე სწორედ ის არის, რომ მასში დრამატურგი, პოეტი და მოაზროვნე ასე ორგანულად, ჰარმონიულად არის შერწყმული ერთმანეთში.
სონეტებში მართლაც იგრძნობა, ამოიკითხება შექსპირის დრამების სილაღე თუ ტრაგიზმი, ლირიკული სითბო, რენესანსული იუმორი თუ მშრალ რიტორიკას მოკლებული ღრმა რეფლექსულია, ისევე როგორც კომედიებსა და ტრაგედიებში უხვად არის მიმობნეული თითქმის დასრულებული სონეტები, ხოლო შექსპირის დრამატურგიული აზროვნება საერთოდ უპირატესად სწორად ფართო პოეტური ხედვითა და ინტონაციით გამოირჩევა.“
ნიკო ყიასაშვილი
წიგნი გამოიცა 1979 წელს თარგმანი რეზო თაბუკაშვილისა
კატოს ნაკვალევი 